Wat is iedereen toch druk met allemaal belangrijke zaken in de foodservice. Geweldig om iedereen te zien strijden en trots te zijn op het bedrijf waar gewerkt wordt. Op LinkedIn komt er van alles voorbij en natuurlijk veel vanuit de foodservice. Maar als ik die onvermoeibare tijdlijn doorscroll, is iedereen druk bezig om met name andere mensen ervan te overtuigen dat het gedrag nu echt anders moet. Anders deug je niet. Genieten moet later.
Een prachtig opgemaakt bericht van een cateraar krijgt zo maar drie duimpjes. Oud brood weggooien is zonde en moet koste wat het kost voorkomen worden, staat te lezen op het socialmediaplatform. Ik ben een beelddenker, hè, en zie het tafereel dat zich waarschijnlijk heeft afgespeeld in een illuster bedrijfskeukentje levendig voor me. Els is een struise cateringmevrouw en ze staat nijdig oud brood in stukken te snijden dat is blijven liggen na een veel te rustige dag. Vervolgens worden de broodkruimels met liters olijfolie en rozemarijn besprenkeld en anderhalf uur getoast in een voorverwarmde oven draaiend op een 380-aansluiting waar Tata jaloers op zou zijn. Na anderhalf uur zijn de croutons voor de soep van morgen klaar. De kostprijs van de croutons is inmiddels een euro per stuk en de volgende dag worden ze weggegooid na weer een rustige dag. Ik scroll verder. Heerlijk.
Kok Kees krijgt net geen 10 likes. Hij kookt vanaf vandaag in het ziekenhuis helemaal volgens het ‘6 maaltijden per dag’-principe. Het ziet er allemaal prachtig uit in die keuken vol koud roestvrijstaal. Kees brengt ook niets meer op smaak met zout. Of ja. Kees volgt de richtlijn. Het eten wordt geserveerd in een soort bak die – totdat Kees ermee aan de slag ging – volgens mij werd gebruikt om arme patiënten met een stukkende galblaas in te laten braken. Kees is er vreselijk druk mee.
Suzan met een horecazaak komt in mijn tijdlijn en laat een foto zien van allemaal zielige varkens. Ze krijgt er wel wat likes mee, lijkt het. Die varkens hebben volgens haar een vervelend leven en de mevrouw vindt het dan ook gerechtvaardigd dat er mensen op de snelweg gaan zitten. Een behoorlijk onsamenhangende smeekbede om anderen, naar ik begrijp, eigenlijk niets meer te laten eten. En gelukkig lijkt verderop in mijn tijdlijn een koffieketen over te stappen op een hybride hotdog. Op zich een heel goed idee. Het ding is mogelijk zelfs met Joppiesaus niet weg te krijgen, en een halve doos verdwijnt na het verstrijken van de THT linea recta bij het stadsarchief van de vuilophaaldienst. Althans, zo gaat het bij ons helaas regelmatig met unieke vega, glutenvrije, duurzame innovaties. Het gaat maar door. Een bedrijf dat paddenstoelen laat groeien op koffiedrap. Dat wordt denk ik opgehaald met een te zware bestelbus, ingepakt in folie, en als de flamboyante zwammen geoogst zijn alsnog weggegooid op de hoop. En zelfs de voorvechter voor natuur en milieu zelf is zo moe van het strijden dat hij zijn ministerpost even moest loslaten om bij te tanken in Argentinië.
Stuk voor stuk allemaal geweldige mensen die het beste voor hebben om de wereld een beetje mooier te maken. Ook wij doen daaraan mee. Echt de allergaafste ondernemers verkopen mooie gezonde producten op scholen. Maar wat is nu die impact? Tegenover onze schoollocatie verkoopt de supermarkt 4 croissants voor een euro en Red Bull in de actie. Een impact dus van 0,00000036 graden? Een frutje oud brood en wat oesterzwammen redden? Tuurlijk! We hebben meer Kezen, Suzans, Elzen en Jettens nodig, ook al lijkt het soms vechten tegen de bierkaai.
En die bierkaai… op de kade in Amsterdam-Noord ontdekte ik het allergaafste restaurant dat ik de afgelopen jaren heb mogen bekijken: Gio’s by the River. Geen verhalen over duurzaam, gezond, vega en glutenvrij. Gewoon heel erg fijn beleven. De beste ideeën over impactvol werken aan het verbeteren van de wereld komen immers als vanzelf terwijl je aan de Italiaanse keukentafel mag genieten. Dus reserveer en ook jij gaat de wereld nog mooier maken!
Dit artikel verscheen eerder in Out.of.Home Shops. Abonneren? Klik hier.
