BREUKELEN - Soms heb je zo’n plek waar je de dagelijkse beslommeringen bij de deur achterlaat en even geniet van Hollandse gezelligheid. Al 31 jaar bestiert Ed Victor Visser met zijn vrouw Tineke bij station Breukelen de snackkiosk Ed Kroket. Een rustpunt voor treinreizigers, buspassagiers, fietsers, wandelaars en bootjesmensen. Met foto’s en collages aan de muur, rood-wit gestreepte luifels en gezellige muziek.
“Mensen noemen me nieuwsgierig”, begint Visser, “maar dat is het niet, ik ben gewoon belangstellend.” Als echt mensen-mens is hij ook nooit te beroerd om net even dat stapje verder te gaan om iemand uit de brand te helpen. Bezoekers vinden niet alleen hun rust terug, maar hij heeft ook wekelijks verloren ov-kaarten, fietssleutels en zelfs hele tassen die bij hem wachten om opgehaald te worden.
Sociaal maar geen social media
Er staan op station Breukelen iedere dag honderden fietsen in de stalling. “Vorige week belde iemand dat hij de sleutels in zijn fiets had laten zitten. Hij vroeg me of ik die uit zijn fiets wilde halen en in de fietstas stoppen. Het was gelukkig een paarse fiets, dus ik vond hem snel en heb de sleutel in de tas gedaan. Aan het einde van de dag was de fiets weg, dus ik denk dat het goed is gegaan”, zegt hij schouderophalend, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Haal je je sleutel bij hem op, dan moet je deze eerst omschrijven, want hij geeft ze niet zomaar mee. “Drie weken geleden had een meisje een tas op het station gevonden. Dat meisje gaf hem bij ons af. Ik heb geen Social Media, geen Facebook. Dus dat meisje zette de tas op Facebook. Ik werd al snel gebeld en omdat alles erin zat, rijbewijs, alle pasjes en 30 of 40 euro contant geld, kon ik het goed controleren. De dame van de tas was zo blij dat ze alles terug had.” Er is een extra controle nodig, legt hij uit: “Sommige mensen halen de sleutel uit de fiets, geven die bij mij af en maken een briefje vast aan het stuur. Maar wat als iemand anders dan de eigenaar van de fiets dat briefje ziet?”
Vaste plek
Station Breukelen is al meerdere keren verbouwd in de jaren dat de cafetariahouder daar staat. “Eerst stonden op deze plek drie huisjes en een restaurantje”, vertelt hij terwijl hij het aanwijst. “De weg naar de snelweg liep toen nog over het spoor heen en de slagbomen stonden 31 minuten per uur dicht. Dat gaf gigantische files”, weet hij nog. Visser en zijn vrouw zijn begonnen met een verkoopwagen, die ze de eerste vijftien jaar hebben gehad. De gemeente bepaalde waar hij mocht staan en hij heeft elke hoek van het station gezien. Zijn vrouw weet het nog goed: “We begonnen in januari 1993 en het was zo vreselijk koud! We hadden een klein straalkacheltje en daar schroeide ik bijna mijn benen zo dichtbij stond ik. Ik dacht nog bij mezelf: ‘Is dit het nou Ed, is dit het nou?’” Maar ze zetten door en in 2007 mochten ze eindelijk de vaste kiosk neerzetten die er nu staat. Visser wijst op een metalen pin in de grond van het terras voor de kiosk. “Die hebben we laten zitten als aandenken aan de zeilen die vastzaten aan de verkoopwagen”, zegt hij met een glimlach. Ze willen nu weer alles op de schop gooien”, gaat hij door over de inrichting van het station. “Dat zou dit jaar al gebeurd zijn, maar het is weer uitgesteld.” Ed is goed op de hoogte, want hij wordt netjes uitgenodigd bij de presentaties over de plannen. “Daar ben ik vorig jaar geweest en twee jaar geleden. Je krijgt allemaal maquettes zien, hoe het gaat worden. Maar wanneer het gaat gebeuren weet niemand.”
Vaste klanten
Iedereen die bij Ed Kroket komt, kent hem, maar hij geeft toe dat hij niet iedereen bij naam kent. “Mensen komen hier altijd wel langs om een praatje te maken. We zijn soms echt een soort uitlaatklep.” “Kijk maar naar mij”, zegt zijn vrouw lachend. “Maar soms heb ik spijt dat ik heb gevraagd hoe het gaat. Dan krijg je het hele verhaal. Het is hier soms net Goede Tijden Slechte Tijden. Tot een bepaalde hoogte is het leuk, maar het kan wel erg persoonlijk worden.” Je zou denken dat hij de buschauffeurs beter zou kennen “Nee, die blijven niet lang. Die eten wat of nemen het mee naar hun pauzeplek. Ze bellen van tevoren en vragen of ik er wat in wil gooien en tien minuten later komen ze het ophalen. Ze hebben niet veel tijd voor een praatje.” Daarentegen komt een van zijn vaste klanten al 27 jaar bij hem eten en praten, zo’n drie keer in de week. Op de vraag of klanten nog op de pof bij hem mogen bestellen, antwoordt hij dat dat bijna nooit meer gebeurt, met enkele uitzonderingen. Dan begroet hij een jongen van een jaar of veertien die binnenkomt: “Daar heb je onze leukste klant, een lieve jongen”, roept hij vrolijk uit. De jongen heeft een tas en schoenen onder zijn arm en Ed vertelt: ”Hij komt uit school, eet hier even wat, wisselt zijn schoenen en gaat door naar het bedrijf waar hij een bijbaan heeft. Een harde werker, daar hou ik van.” Vervolgens vraagt hij aan zijn vrouw achter de balie om een frikandel voor de jongen erin te gooien, op kosten van de zaak. “Voor mijn vriend maak ik één uitzondering”, verzekert hij.
McDonalds
Zo’n negen jaar geleden werd op ongeveer vijfhonderd meter afstand een van de grootste McDonalds van Nederland gebouwd. “Nee, dat was niet prettig. In het begin hadden we er zeker last van. Maar na een tijdje zie je dat je oude klanten weer terugkomen. De nieuwigheid was er af.” De gemiddelde leeftijd van de klant in de kiosk is geen twaalf of dertien jaar. Toch vindt hij het niet nodig om met allerlei nieuwe trendy snacks die jongeren naar binnen te halen. “Nee, kroket en frikandel zijn toch het meest gangbare. Vind ik zelf ook het lekkerst, vooral de frikandel”, zegt hij lachend en zijn vrouw lacht mee op de achtergrond. “Er is veel vraag naar vegetarische producten. Bijvoorbeeld een groentekroketje of een bamibal.”
Prijsstijgingen heeft hij net als iedereen last van. “Ik was net bij de groothandel en dan zie je dat alles weer een eurootje duurder is geworden”, meldt hij. “Maar ik heb vaak mensen die hier binnenkomen en roepen: ‘Jezus, wat ben jij goedkoop’. Je kunt jezelf ook uit de markt prijzen, hé. Ik ben wel de enige hier, maar je kan geen zes euro voor een patatje vragen. Dat doe je één keer en daarna nooit meer. Dan lopen ze je voorbij. Als ik het zo hoor, zijn we nog relatief goedkoop. Ik was van de week met mijn zoon bij Ajax-Feyenoord en daar was een glaasje bier zeven euro. Ja sorry, maar neem jij dan nog een tweede glaasje?”
‘s Zomers
Station Breukelen is niet alleen een kruispunt van rails, fietspaden en de A2, maar de omgeving is ook rijk aan wandelroutes en de snackkiosk staat langs de Groote Heicop, een doorsteek voor boten van het Amsterdam-Rijnkanaal de polder in. “Zomers heb ik heel wat fietsers die hier komen lunchen of een kop koffie drinken. We liggen ook op de route van veel groepen wandelaars die, met hun boekje van het Marskramerpad in de hand, langslopen en hier pauzeren op het terras. Soms stoppen er zelfs bootjes om een ijsje te halen.”
Drie broers
De passie voor het ondernemerschap zit in de familie. Visser zijn beide broers, Fred en Peter, hebben een frituurzaak. Fred en zijn vrouw staan op markten met een kraam die de Fritoloog heet. Zijn broer Peter is net noodgedwongen om persoonlijke redenen met pensioen gegaan en heeft zijn Sprinter Snackshop in Voorburg, die hij ook met zijn vrouw runde, verkocht. Als we het toch over familie hebben, vertelt Visser trots dat ze net grootouders zijn geworden. “Ik had gisteren een vaste klant die komt hier altijd even een praatje maken en ook hij is opa geworden. Hij is 63 en ik ben 62. Dus zijn we allebei nu opa”, zegt hij trots. Zijn twee zoons en dochter hebben niet de richting van de cafetaria gekozen, maar dat vindt hij helemaal niet erg. Hij weet ook nog helemaal niet wanneer hij gaat stoppen, hij geniet nog te veel. “Mijn broer Fred is 71 en hij staat nog steeds op de markt. Misschien win ik volgende week wel de Postcode Loterij, dan doe ik geen interviewtjes meer hoor”, lacht hij.
Dit artikel verscheen eerder in Out.of.Home Shops. Abonneren? Klik hier.
