In de beschrijving op de site van de reisaanbieder staat wel 20 keer het woord ‘gastvrij’ genoemd. Daar heb ik zin in; lekker ontzorgd en verwend worden. We boeken!
Bij aankomst lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Prachtig park met palmbomen die reiken tot ver aan de horizon. Een struise vrouw achter de gastvrije receptie heet ons welkom en vervolgens schiet ze me een oranje armband om, zodat ze me kunnen corrigeren als ik in het verkeerde vak parkeer. Een rilling gaat over mijn rug. Het zal toch niet weer zo’n vakantie worden? Ik voel me direct een opgehokt varken met zo’n geinig geel label in zijn oor.
Daar komen Gijs en Truus van onze gastvrije reisorganisatie al aan. Gijs draagt een blauw verfomfaaid singlet en een stoffen hoedje dat waarschijnlijk al 20 jaar meegenomen wordt op zijn reizen en inmiddels behoorlijk ranzig oogt. Verder zien Gijs en Truus eruit als een Gijs en Truus. De huid gebronsd legt Gijs aan ons uit dat er niets uit te leggen valt. Gewoon een beetje klooien bij het water is het devies, dan kom je de tijd hier het beste door. Truus begrijpt er al snel niets meer van en besluit halverwege het gesprek de nepplant water te geven en zich afzijdig te houden van een laatste instructie. Op naar onze gastvrije accommodatie. Serieus, zo noemen ze onze postzegel hier die op geen enkele manier overeenkomt met de foto’s van de gastvrije website. Gijs geeft een rondleiding en wijst naar het verroeste kastje in de tent. “Dit hier is de kast”, aldus Gijs. En zo herhaalt dit ridicule scenario zich bij de tuinset, de koelkast en het gasfornuis. En zo hebben we alles wel benoemd. Oh, en bij een soort houten kist, waarvan Gijs ook niet wist wat je ermee moest, gaf hij aan dat het ding er al stond toen hij aankwam. Gewoon laten staan dus. Als er verder wat ontbreekt of kapot is, moeten we ons maar even melden bij hen, dan kijken ze even hoe zaken op te lossen. Service.
Achttien en een halve seconde later loop ik terug naar gastvrije Gijs. We missen drie vorken, een lepel, een kledingkast die in andere tenten wel staat. Een tafelpoot valt steeds uit de tafel, het tentdoek hangt zo slap dat een nekhernia onvermijdelijk is als je hier twee weken moet bivakkeren en verder doet het koffiezetapparaat het niet en is de koelkast uitstekend te gebruiken als verwarming. Een campingbed hoort gewoon shit te zijn, leerde ik al in Italië – dit noem ik dan ook niet als gebrek. Gijs vraagt immer opgewekt of de rest wel voldoet. En ik moet hem gelijk geven; één stoel lijkt niet te wippen! Gijs kijkt me aan en vraagt of het herstel van de genoemde punten over twee weken kan worden ingepland. Service of geen service, de vakantie was groots, maar over het begrip gastvrijheid kun je redetwisten.
Dit artikel verscheen eerder in Out.of.Home Shops. Abonneren? Klik hier.
