Vorige maand zat ik bij een bijeenkomst van het mooiste foodnetwerk van Nederland, aangevoerd door Enrique, Susan, Gerard en Arjan. Mits ik FHC niet meetel als allermooiste netwerk, natuurlijk – dat is wel zo belangrijk erbij te vermelden.
Na een mooie sessie bij gastheer van de dag Unilever, was het de beurt aan Schimmelpenninck. En ik moet zeggen dat ik onverwachts enorm onder de indruk van het optreden van deze man was. Met schoenen waar Lady Gaga jaloers op zou worden, begon hij een driftig betoog. Na twee minuten was ik volstrekt, maar dan ook compleet in de war. Je moet je voorstellen; er komt een volledige kloon van de rechts-liberale Jort Kelder het podium op en begint vervolgens communistische teksten uit te slaan, waarop zelfs Karl Marx zou roepen: “Rustâââgh!”
Ondertussen begonnen in de zaal links en rechts wat Lilian Marijnissen-lookalikes zacht kirrende geluiden te maken. Niet in de laatste plaats omdat Schimmelpenninck er buitengewoon verzorgd uitzag, maar ook vanwege zijn betoog. Sander heeft namelijk een boek geschreven. Nu is dat niet zo bijzonder, want ik heb zelf ook eens een boek geschreven. Voor € 5.000 drukte ik acht jaar geleden 1500 exemplaren van het Grimmar-model om te verkopen. Storm liep het niet. Als er 5000 mensen voor € 3,33 vandaag een boek bestellen, ben ik eindelijk uit de investering en is mijn magazijn weer leeg. Overigens mag er ook één iemand één exemplaar aanschaffen voor € 5.000,-. Maar dit terzijde.
Het boek van Sander bevat vijf voorstellen om ‘kansenongelijkheid’ te verminderen. En ik kan niet ontkennen dat er sprake is van enorme kansenongelijkheid. Het leven is pas echt in grote mate maakbaar als je wieg heeft gestaan in een wat kansrijkere omgeving. Als je wieg bijvoorbeeld nu in het Midden-Oosten zou staan, maak je je – verwacht ik – niet zo druk over genderneutrale toiletten in de trein.
En het helpt overigens ook als je de hersens en skills hebt van en eruitziet als zeg maar Sander Schimmelpenninck. De schoenen daargelaten dan. Welnu, ondanks dat ik de uitdaging rond kansenongelijkheid onderschrijf, moet ik concluderen dat alle vijf voorstellen wat mij betreft kant noch wal raken. Na nog een fles chardonnay op de grachtengordel had Schimmelpenninck echt wat beters kunnen verzinnen. Het voorstel om iedere jongere een gratis ton (100/k) te geven is toch wel de minst doordachte.
Je kunt jongeren namelijk beter leren hoe ze het geld zelf kunnen verdienen, juist als ze uit een kansarmere omgeving komen. Ik stel daarom voor dat alle jongeren verplicht een periode bij vader Wim Markwat in dienst komen. Mijn vader, die ik Wim noem omdat hij zo nou eenmaal heet, is een springplank voor talent. Jongeren leren van hem in onze gezamenlijke cafetaria wat het is om door te zetten, slim te zijn, te genieten van wat je doet, lol te maken wanneer het kan, hard te werken als het moet en bovenal leren ze dat ze ertoe doen. Nabil, Alex, Marvin, Laura, wijlen Gerard, Nicole, Jan, Rudy en heel veel anderen hebben niet zelden zonder diploma en zonder ouderlijk huis aan de Wassenaarseweg een eigen succesvolle zaak gestart. Geweldenaren!
Zeg het maar: Wim of Sander?
Dit artikel verscheen eerder in Out.of.Home Shops. Abonneren? Klik hier.
