Ik kan niet zeggen dat de voorbije paar jaar vanzelf zijn verlopen. Zowel als directeur van het mooiste bedrijf van Nederland, maar ook als mens heb ik best eens achter mijn oren moeten krabben over wat we nu weer op ons bordje zouden krijgen. Achteraf bezien hebben we ons zeer goed door de hobbels heen gemanoeuvreerd en staan we er gewoon prima voor.
We maken met Vital impact als nooit tevoren en winnen aanbestedingen omdat we een unieke propositie hebben. We baten de Vital-formule uit met oog voor een duurzame exploitatie en voorzien scholieren, studenten en docenten bovendien van lekker en gezond eten. Onze lokale helden, de franchiseondernemers, maken daarbij het verschil in betrokkenheid.
En binnen fastservice scoort de formule Foodmaster blijvend op de deliverymarkt, waarbij Covid de aanjager is geweest van digitalisering en online bestellen. Maar juist met Family gaan we momenteel heel fijn. Er wordt ingezet op casual dining naast het gemak van afhalen en bezorgen. De combinatie is in dorpen op B1-locaties retesuccesvol en we worden gekopieerd door Jan en alleman. Een geweldig compliment. We schrikken niet meer van omzetten van meer dan 1 miljoen euro per jaar en zijn onze mogelijkheden aan het onderzoeken in petrol en leisure. Met andere woorden: 2023; we hebben er onwijs veel zin an.
Zijn er dan geen zorgen om wat komen gaat? Energieprijzen, inkoopprijzen en beschikbaarheid van handelsvoorraad, afnemende consumptie of stijgende bedrijfslasten moeten we met een beetje ondernemerschap wel kunnen pareren. Wat echt zorgwekkend is... is het arbeidsethos van de gemiddelde Nederlander. Ik werk veel met jongeren in onze fastservicebedrijven. Kinderen van 16 die al aan hun derde of vierde baantje beginnen als ze komen werken bij een van onze vestigingen, of bij de minste weerstand met een appje hun baan opzeggen. En het probleem is natuurlijk niet alleen bij de jeugd te herkennen. Je hebt ze waarschijnlijk zelf ook in je omgeving; mensen die continu ontevreden zijn over hun werk en bijgaande secundaire arbeidsvoorwaarden. Jijzelf herkent je wellicht niet in dit geschetste beeld, maar een gratis sportabonnement, goed pensioen, luxe bolide, bedrijfsuitjes, reizen naar het buitenland, opleidingsbudgetten, een iPhone 19, thuiswerk, onbeperkt Lavazza en andere gekte zijn soms niet genoeg om mensen aan te zetten tot tevredenheid en een positieve attitude tegenover hun werk. Het drijft werkgevers tot nog ridiculere maatregelen die achteraf bezien niet zelden zinloos blijken. Want mensen die klagen over hun werk realiseren zich niet dat zijzelf onderdeel zijn van ‘het werk’ en meer dan wie ook impact hebben om er wat van te maken. Ze hebben wat weg van aanhangers van een niet nader te noemen voetbalclub die bij winst prediken: ‘Wíj hebben gewonnen’. Maar bij verlies scanderen dat ‘zij’ verloren hebben.
Het lijkt erop of we bijna allemaal in continue staat van ontevredenheid verkeren over ons eigen bestaan en daardoor een onrust ervaren waardoor we zoeken naar ‘beter’, ‘anders’, ‘hoger’ en ‘meer’. En zo is het voor sommigen gewoonweg heel zwaar om 30 van de 168 beschikbare uren in de week een beetje blijheid op het werk te ervaren. Zonde man. Mijn vrouw werkt in een grote zorgorganisatie en ontvangt een budget van € 12,50 voor het teamuitje en neemt zonder oordeel soms mijn koffiemachine mee naar het werk. Ze laat me zien dat kansen gewoon op het pad verschijnen als je tevredenheid uitstraalt. Zelden zie je namelijk zelf de kansen op je pad.
Kansen zien jou.
Ralph Markwat is directeur FHC Formulebeheer
Dit artikel verscheen eerder in Out.of.Home Shops. Abonneren? Klik hier.
